"Deze patiënten hebben ons nodig"
Happen naar adem
Het werken op de afdeling is zwaar. Door verschillende redenen, geeft Airis aan. ‘We moeten heel anders leren denken en werken. We zijn gewend om onze patiënten juist te stimuleren om te bewegen om zo sneller te herstellen. Nu moeten we mensen juist afremmen. Een gedeelte van de groep patiënten redt het met extra zuurstof en antibiotica tegen een eventuele bacteriële infectie. Er zijn ook een hoop patiënten die echt vechten voor hun leven. Deze patiënten hebben alle energie nodig om te kunnen ademhalen om de dag door te komen. Ze voeren elke dag een strijd om genoeg lucht te krijgen. Je wilt deze patiënten zo min mogelijk belasten. Doen ze iets te veel? Dan gaan ze achteruit. Hun energie moeten patiënten sparen om te kunnen vechten tegen het virus.’
Wat het werk ook heftig maakt, is dat ze nu vaker mensen ziet sterven. ‘Mijn collega’s en ik zien normaal heel weinig sterfgevallen op de afdeling. Nu is dit anders. Mensen kiezen er soms bewust voor niet beademd of niet gereanimeerd te worden. Soms willen mensen thuis sterven. Dat proberen we uiteraard te regelen.’
Gemeen virus
Het is echt een gemeen virus. En het verloop is onvoorspelbaar, vertelt Airis. ‘Je wordt niet altijd geleidelijk zieker en zieker. Je wordt ziek en je kunt dan in één keer heel hard achteruit gaan. Je staat zo machteloos. Soms worden patiënten opeens zo ziek, dat er een grote kans is dat ze naar de Intensive Care (IC) gaan. Als je als coronapatiënt naar de IC gaat, dan word je in slaap gebracht en beademd. Dit is zeer ingrijpend. Als de arts langskomt, die dit bepaalt, zie je soms de angst in de ogen van de patiënt. Wat we hebben geleerd, is dat het bij sommige patiënten kan helpen om een bezoeker te ontvangen. Dit kan soms het verschil maken om niet op de IC opgenomen te hoeven worden. Dan weten ze voor wie ze vechten.’
Beschermende kleding
Op de corona-afdeling werk je met beschermende kleding. Dit maakt het werken ook anders. ‘Het werken met een mondkapje op is vooral erg benauwd. Er zit een filter in waardoor het ademen moeizaam gaat. Verder ben ik ondanks de beschermde kleding er nog niet altijd gerust op dat ik niks meeneem naar huis. Wat mij ongerust maakt omdat er veel onbekend is over deze virus.’
Steun en waardering
Patiënten verliezen door de strijd die zij moeten leveren soms het contact met de buitenwereld. De afdeling waarop Airis werkt, heeft daarom een kaartenactie bedacht. ‘Deze actie is zo breed opgepakt. We hebben echt honderden kaarten binnengekregen. Van bekenden en onbekenden. We geven de kaarten en andere kunstwerken van kinderen aan onze patiënten met het rondbrengen van het ontbijt. Patiënten vinden het zo bijzonder. Dit is echt mooi om te zien. Niet alleen patiënten krijgen mooie kaarten, maar wij als zorgpersoneel ook. Dit geeft ons zoveel steun en kracht.’ We hebben smartphones gesponsord gekregen, zodat patiënten met onze hulp kunnen beeldbellen. Voornamelijk oudere patiënten kunnen hier namelijk niet mee overweg.’
Met elkaar, voor elkaar
Een team is altijd belangrijk, maar in deze tijd zeker. De saamhorigheid is mooi. ‘We zitten nu vaak aan het eind van de dienst bij elkaar om te bespreken hoe het gaat, waar je tegen aan loopt. Maar ook om je hart te luchten. Hierbij zit vaak ook een psycholoog. De ene collega kan het werk makkelijker loslaten dan een ander, maar dit doet echt iets met iedereen. Ik merk dat ik het meeneem naar huis, ik slaap slecht. Die momenten samen met collega’s zijn zo waardevol. Dit werk hakt er echt in.’
Tweestrijd
Nog een reden waarom dit werk zwaar is, is dat Airis thuis ook afstand bewaart. Airis heeft een dochter van twaalf. ‘Ik kan nu niet met mijn dochter kroelen of haar een kus geven. Toen ik te horen kreeg dat mijn afdeling een corona-afdeling werd, ben ik eerst met mijn dochter gaan praten. ‘Wil je thuis blijven of bij oma logeren? Dan zie je mij alleen weken niet.’ Ze wilde thuisblijven bij mij.’ Oma zien ze sinds weken niet meer. Normaal zag Airis haar moeder elke dag. ‘Het is zo’n tweestrijd. Als zorgverlener wil je heel graag voor jouw patiënten zorgen. Maar je wilt ook als moeder en als dochter je familie beschermen en er voor hun zijn.’