"Het mooie aan mijn werk vind ik dat ik mensen elke dag vooruit zie gaan"
Het is midden in de nacht en bij Revalidatie en Herstel Sliedrecht en het is stil en donker. Els Nederveen, zorgverlener, heeft net een rondje langs alle cliënten gelopen. Omdat iedereen er rustig bij ligt, begint ze aan wat administratieve taken. Later die nacht wil ze nog de rolstoelen schoonmaken en medicijnen bestellen.
Plotseling gaat haar telefoon. Er is toch iemand wakker geworden die niet meer in slaap komt. Rustig gaat Els bij hem aan het bed zitten, ze praten wat. ‘Soms is het een kwestie van even een luisterend oor bieden en dan is iemand weer op zijn gemak’, zegt ze na afloop. ‘Of mensen hebben hulp nodig, bijvoorbeeld met naar het toilet gaan.’
Om 7 uur in de ochtend staat het uitdelen van medicijnen en het overdragen aan collega’s in de dagdienst op het programma. Els werkt zelf ook meestal overdag. Als zorgverlener heeft ze een heel divers takenpakket. ‘We halen de mensen uit bed, helpen met wassen, doen oefeningen met ze die door bijvoorbeeld de fysiotherapeut zijn voorgeschreven, maken een wandelingetje over de afdeling, zorgen dat ze eten.’
Ze wijst naar een aantal pinnen in de muur. Er liggen ringen naast. ‘Hier kunnen cliënten ringen om de pinnen heen gooien. Daarmee oefenen ze hun oog-hand coördinatie. Zo hebben we hier op de afdeling een aantal oefeningen staan.’ Er hangt bijvoorbeeld ook een wasrek op, met knijpers en een aantal handdoeken. ‘Wat we hier doen, is mensen voorbereiden op weer terug naar huis gaan. Dan moeten ze dus ook alledaagse taakjes, zoals de was ophangen, weer goed kunnen doen. Deze oefeningen helpen daarbij. Het maakt mensen ook bewust van wat ze thuis al kunnen en wat misschien nog wat oefening nodig heeft.’
Op de afdeling worden ook gesprekken gevoerd met artsen en naasten. ‘Dan gaat het bijvoorbeeld over wat er nodig is om iemand naar huis te kunnen laten gaan. Dat is altijd ons doel, mensen weer zelfstandig te krijgen. Als mensen ouder zijn of ernstige klachten hebben, kan dat soms niet meer. Die gesprekken maken veel indruk. Maar meestal zien we mensen hier elke dag vooruit gaan, dat maakt het werk heel dankbaar.’
‘Geen dag is hier hetzelfde’, zegt Els. ‘Dat maakt dat ik mijn werk na vele jaren nog elke dag met zoveel plezier doe. Sommige mensen komen vanuit het ziekenhuis hier naartoe om te herstellen. Zij zijn vaak moe en slapen veel. Sommige cliënten zijn vrolijk, sommige niet. Wat ik altijd probeer is open het gesprek aan te gaan, soms een grapje te maken en mensen op hun gemak te stellen. Laatst was er een dame die helemaal niets meer wilde, het lukte niet om contact met haar te krijgen. Toen ben ik aan haar bed gaan zitten en gewoon een beetje gaan vertellen. Een grappige anekdote over mijn werk en over mijn gezin. Uiteindelijk stelde ik voor om samen een ijsje te eten. De glimlach die ik toen op haar gezicht zag, zal ik nooit vergeten. Het is fantastisch om te zien wat je met een beetje begrip en geduld kunt bereiken.’
Els wilde altijd al in de zorg werken. ‘Ik vind het fijn om mensen te helpen. Het past ook wel bij mijn karakter, ik ben meestal vrolijk en spontaan.’ Ze deed op allerlei plekken ervaring op, maar werkt inmiddels al dertig jaar op deze afdeling. ‘Hier ben ik helemaal op mijn plek’, zegt Els. ‘We werken hier natuurlijk veel met oudere mensen. Die mensen zitten vol met mooie verhalen en levenslessen. Ze vertellen vaak over vroeger, over hun leven en hun werk.’
Met haar dertig werkjaren is ze de meest ervaren kracht op de revalidatie-afdeling. ‘Maar ik sta altijd open voor suggesties van anderen. Jongere collega’s komen hier vol nieuwe ideeën en verse kennis van de opleiding binnen. Daar kan ik alleen maar mijn voordeel mee doen. Op deze manier leer ik elke dag weer wat.’