"We zijn naar de kersenboomgaard geweest!"
Contact
‘Je kon elkaar natuurlijk bellen’, aldus mevrouw Den Otter. ‘En we zwaaiden door het raam als ik de was kwam halen. Dan had je toch nog een beetje contact. Al snel konden we ook beeldbellen via Skype, waar we onbeperkt gebruik van mochten maken en dat was echt super!’, Mevrouw Den Hartog: ‘Ja, dan hoorde je in ieder geval iets en dan was het net of ze toch een beetje op bezoek was.’
Krant, koffie en handwerken
De rest van de dag bracht mevrouw Den Hartog vooral door met lezen. Er ligt een grote stapel kranten op tafel. Elke dag wordt de krant nog grondig doorgespit en de actualiteit bijgehouden. Mevrouw Den Otter: ’Mijn moeder was wel altijd positief en schikte zich in het lot. Wij zijn gelovig en daar haal je dan toch kracht uit. De bewoners dronken in het zitje voor bij de lift soms ook koffie met elkaar, met drie mensen tegelijk en natuurlijk op afstand. Dat kon, omdat daar geen corona was. En verder vermaakte ze zich met handwerken, breien.’
Blijf je nou?
De dames waren heel blij toen de mogelijkheid werd aangekondigd om één keer per week een uurtje op bezoek te komen. Mevrouw Den Otter: ‘Je zag elkaar natuurlijk al elke dag via Skype en dat kwam al een eind tegemoet. Maar wat was het fijn om elkaar weer in het echt te zien! Het uurtje was zo voorbij, daar zat de screening natuurlijk bij in en om vijf voor elf kwamen ze je weer halen. Mijn moeder vroeg dan steeds: ’Blijf je nou?’, maar dat kon niet.’ Mevrouw Den Hartog: ‘Ja, het was heel erg fijn. Ik wou maar hebben dat ze bleef. Maar ik begreep wel waarom dat niet kon.’
Regie weer een beetje terug
Ten tijde van het interview mag mevrouw Den Otter twee keer per week en onbeperkte tijd op bezoek komen. Bovendien mag dit nu met twee bezoekers tegelijk. ‘Dat hoorden we via de mail en het is zo fijn. Je hebt het gevoel de regie weer een beetje terug te hebben. Ik heb een zusje, maar die werkt fulltime en woont wat verder weg. Dus ik lette altijd overal op. Zeker vanwege de dwarslaesie van mijn moeder. Ligt het kussen goed, zijn haar voeten ok? Ze is het type dat te bescheiden is om pijn te melden en ik vraag wel door en dan bleek dat ze zo’n last had van haar voet. Dat moest ik loslaten en toch de regie uit handen geven. Dat was in het begin best wel even moeilijk. Maar ik ken al die meiden hier bij naam en dan zag ik ze via Skype en gaf ik het door. Nu kan ik het allemaal zelf weer een beetje regelen.’
Lekker naar buiten
Ook even naar buiten toe en uitjes maken is weer mogelijk. Tijdens het gesprek is mevrouw Den Hartog vooral vol over het uitje naar de kersenboomgaard dat ze met andere bewoners en begeleiders heeft gemaakt. Ze komt zelf uit de fruitteelt en was haar leven lang graag buiten, vertelt ze. ‘Ik ben een buitenmens. Binnen zitten is best moeilijk. Maar het mag nu weer. Heerlijk, die weiden om je heen. Lekker uitkijken en de frisse lucht!’ Ook mevrouw Den Otter vindt het heel fijn dat er steeds meer kan. ‘Je ritme komt weer een beetje terug. Alles lag zo overhoop van de ene op de andere dag. Maar het is een wonder en we zijn heel dankbaar dat we er zo doorheen komen. En de zorg is enorm lief. Ze zijn zo goed hier. Het contact met de andere bewoners is ook heel prettig. Het is een opluchting dat corona niet in dit huis was. En anders is het zoals het is. We raken niet zo snel in paniek en laten het maar over ons heen komen. Je kan er niks aan doen en we maken er het beste van! Maar voor nu is het heerlijk, weer bezoek en lekker naar buiten.’